രാവേ,
നീ
പോകരുതേ!
(അല്ല
പോയിവരൂ!)
എന്ന
കവിതയിലൂടെ കേരളത്തിന്റെ
സമ്പന്നമായ കലാപാരമ്പര്യത്തെ
ആസ്വാദകന്റെ മുമ്പില്
അവതരിപ്പിക്കുകയാണ്
അയ്യപ്പപ്പണിക്കര്.
സാമാന്യം
ദീര്ഘമായ ഈ കവിതയില് കേരളത്തെ
ഒരുകലാമണ്ഡലമായി അവതിപ്പിക്കുന്ന
ഭാഗമാണ് പാഠപുസ്തകത്തില്
ഉള്പ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.
ഇത്
(കേരളം)
കലാമണ്ഡലമാണ്.
കേരളത്തനിമ
നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ഒരു
പ്രദേശം.
തിരകളാകുന്ന
തളിരുകള് കോട്ടി അതില്
ഒരുപിടിക്കുളിരുമായി നിളാനദി
തന്റെ പ്രവാഹത്തിനിടയില്
ഇവിടെ ചെറുതുരുത്തിക്കടവില്
വിശ്രമിക്കാനെത്തുന്നത്
അല്ലയോ മലയാളമേ,
നീ
ഓര്മ്മിക്കുക.
കേരളത്തിന്റെ
തനതുകലകളായ കഥകളി,
തുള്ളല്
മുതലായവയുടെ അഭ്യസനത്തിനും
പ്രോത്സാഹനത്തിനുമായി മഹാകവി
വള്ളത്തോള് സ്ഥാപിച്ച
കേരളകലാമണ്ഡലം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്
നിളാതീരത്തുള്ള ചെറുതുരുത്തിയാലാണ്.
അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം
വളരെദൂരം വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞൊഴുകി
പരിക്ഷീണിതയായി എത്തുന്ന
നിളാനദി ചെറുതുരുത്തിയില്
കലകളാസ്വദിച്ച് അല്പം
വിശ്രമിക്കുന്നതായി കവി
സങ്കല്പിക്കുന്നത്.
മലയാളദേശത്തോട്
(മലയാളികളോട്)
അതിന്റെ
കലാപാരമ്പര്യം നിലനിര്ത്തുന്നതിന്
കലാമണ്ഡലം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനായി
മഹാകവി സഹിച്ച ത്യാഗത്തെ
അനുസ്മരിക്കാനും കവി
നിര്ദ്ദേശിക്കുന്നു.
ആ
മഹാനുഭാവന് വളരെ കഷ്ടതകളനുഭവിച്ച്
ഉരുക്കൂട്ടിയെടുത്ത ആ കലാകേദാരം
ഊഷരമാവാതെ സുക്ഷിക്കാനുള്ള
ഉത്തരവാദിത്തം മലയാളികള്ക്കുണ്ട്
എന്ന് ഓര്മ്മിപ്പിക്കുകകൂടിയാവാം
കവിചെയ്യുന്നത്.